አራት ኪሎ የወረደው ባለ ሁለት ጎኑ ሰይፍ እና የአቡነ ጳውሎስ ፍጻሜ

  

              አቡነ ጳውሎስ የዚህ ዘመን አርዮስ ሆነው ገና በጠዋቱ በቤተክርስቲያን ላይ ተሹመውባት ሁለት አስርተ አመታት ሙሉ የተከሉትን እሾህ ከቤተክርስቲያን ለመንቀል ምን ያህል የመንገድ እርቀትና የስንት ትውልድ ሰማእትነት እንደሚጠይቅ በሰውኛ ግምት አስልቶ መድረስ አይቻልም። አቡኑ ከመሞታቸው ትንሽ ቀደም ብሎ ለአመታዊ የህክምና ምርመራ ወደ ደቡብ አፍሪካ ያቀናሉ። ሰውየው ከድሎት የመጣ የስኳር በሽታ እንዳለባቸው ነገር ግን የለመዱት የቅምጥል ኑሮ ተገቢውን ጥንቃቄ እንዳያደርጉ እንቅፋት እንደሆነባቸው ዳር ላይ የቆመው ሁሉ
የሚታዘበው ነው። ነጩ ሃኪም ከጠቅላላ ምርመራ ቦሃላ አንድ ምክር ቢጤ ጣል ያደርግላቸዋል።”ስኳሩን መቆጣጠር አልቻሉም፤ በዚያ ላይ እግርዎት አካባቢ እብጠት ያሳያል፤ ይህ ነገር በሂደት ወደ ጋንግሪን እንዳይሄድ ከወዲሁ ቢቆረጡት ጥሩ ነው” ሲል እንቅጩን ይነግራቸዋል። ሰውየው አሻፈረኝ ብለው ጥለው ወጡ። በቅርብ የተከተሉዋቸው ሰዎች “ምነው ብጹእ አባታችን ለጤናዎት የሚረዳ ከሆነ የሃኪምን ምክር ቢቀበሉት ምናለ” ቢሏቸው መልሳቸው አጭር ነበር። “እግሬን ተቆርጨ የአማራ መሳቂያ ልሆንላችሁ ነው እንዴ” የምትል ከሆዳቸው ተጨምቃ የወጣች አነጋገር ነበረች።

            ከጥቂት ወራት ቦሃላ የእመቤታችን ወርሃ ነሃሴ ጾም ስትገባ እንደልማዳቸው ለማስቀደስ በእኩለ ቀን ጎራ ይላሉ። ትንሽ ደከም ብሎንኛል አሉና ቁጭ ብለው አስቀደሱ። ነገር ግን ቅዳሴው ከማለቁ ሰውየው በላብ መጠመቅ ያዙ፤ ሰማይ መሬቱን መለየት ሲሳናቸው ከፊሉ ወደ ሃኪም ለመውሰድ ሲዘጋጅ ከፊሉ ሰውየው ከፈሰሱበት ማፈስ ጀመረ። ጉዞ ወደ ባልቻ ሆስፒታል ሆነና ሃኪም ቤት ሲደርሱ ሰውነታቸው እንደ ከበሮ ተነፋፍቶ ነበር። ሃኪሞቹ ተገቢውን እርዳታ መስጠታቸው ቢቀር ችግራቸው ምን እንደሆነ እንኩዋን በቅጡ ሳይገባቸው የሰውየው ፍጻሜ ሆነ። ያ ሁሉ ምድራዊ ክብር፣ ዝና፣ ገንዘብ፣ እግር አጣቢ፣ ቅኔ አወዳሽና አንጋሽ እንዲሁም የጠገበ አጃቢ ጀስታፖ ሁሉ ተደምሮ ነፍስቸውን የሚቀጥል አልነበረምና በጥቂት ሰዓት ውስጥ አሳዛኝ ታሪክ ሆነው አለፉ።

ከቀናት በፊት በመላከ ሞት የተበረበረው የቤተመንግስቱ ዜና ገና በቅጡ ሳይጠጝግ እንደገና ዳግም ሰይፉን ወደ መንበረ ጵጵስናው አናት ላይ ማዞሩ መንፈስ ቅዱስ ስራውን በጸጥታ እየሰራ እንደ ነበር ምልክት ሆነ። በማስከተልም እንደ ሥርዓቱ ጳጳሳት ተሰብስበው ጸሎተ ፍታቱን ማድረስ እንደ ጀምሩ እንደ አበደ ውሻ ቀልባቸውን ስተው ይይዙት ይጨብጡት ያጡት አሸርጋጅ ሁሉ በተለይም የእህታቸው ልጅ ነው የሚባለው ያሬድ እና የዘመናችን ጉዲት የሚሉዋት እጅጋየሁ ጸሎተ ፍታቱ እንዲቋረጥ ሲሉ በማንባረቅ ተናገሩ፤ ምክንያቱም “የአቡኑ መሞት በሃኪም ሊታወቅ ስላልቻለና እኛ ደግሞ የምንጠረጥረው ነገር በመኖሩ ተጨማሪ የአስከሬን ምርመራ እንዲደረግ እንፈልጋለን” የሚል ነው።

የአንዲት ታሪካዊት ቤተክርስቲያን ፓትሪያሪክ ተብለው ሃያ አመት በመንበር ላይ ተቀመጡ የተባሉ ሰው ከቤተክርስቲያኒቱ ይልቅ የጥቂት ግለሰቦች ንብረት በመሆናቸው ጸሎተ ፍታቱ ተቋርጦ አስከሬናቸው ወደ ሚኒሊክ ሆስፒታል ተወሰደ። አማርኛ ተናጋሪ የሆኑት የክፍሉ ሰራተኞች በሙሉ እረፍት እንዲወጡ ተደርጎ አንድ የኩባ ሃኪም ሙሉ የአስከሬን ምርመራ እንዲያደርግ ታዘዘ፤  በሶስተኛው ቀን ምርመራው አልቀ ሲባል ስድስት ሊቃነ ጳጳሳት አስከሬኑን ለማምጣት ወደ ሚኒሊክሆ ስፒታል ሄደው ሲጠይቁ ወደ አስከሬን ክፍሉ መሩዋቸው። ትንሽ ጠጋ ብለው ሲያዩት የአንድ የህጻን ልጅ አስከሬን የሚመስል ነገር ሆነባቸውና ከጳጳሳቱ አንዳቸው ተመልሰው ለክፍሉ ሰራተኛ “እኛ እኮ ያልንህ የአቡነ ጳውሎስን አስከሬን ነው”
ሲሉት እርሱም በድጋሜ መሆኑን አረጋገጠላቸው። እንደገና ተጠግተውና ልብ አድርገው ቢያዩት ፣ ኩባዊው ሃኪም ለምርመራ ብሎ የሆድ እቃቸውን በሙሉ አውጥቶት ኖሮ ሲጨርስ ወደ ቆሻሻ ገንዳ ወስዶ ስለጣለው የተሰፋው ቆዳቸው ብቻ መሆኑ ነበር እንዲያ የህጻን ልጅ አስከሬን ያስመሰላቸው::እንደ ጳጳሱ አነጋገር ከላይ የፊታቸውን ገጽ እንኩዋን እያዩ የእርሳቸው ነው ብለው አምነኖ ለመቀበል የሚቸግር ነገር ነበርና ሰው ሆድቃው ሲወጣ እንዴት ቁመቱ በዚህ መጠን ሊሰብሰብ እንደሚችል እስከ ዛሬ ድረስ ያልተፈታላቸው እንቆቅልሽ መሆኑ ነው።

በመጨረሽም የፓትሪያሪኩ አስከሬን ተብሎ በሳሙና ባኮ ሊቀበር የሚችል መጠን ያለው ትንሽ ነገር ይዘው ተመለሱ። እንገታቸውን አቀርቅረው በትካዜ እንዳጫወቱኝ “ሰው ከነክፋቱ ሲሞት መሬት እንኩዋን ትጠየፈዋለች የሚለው ነገር የገባኝ ያ የሚወዱት ሆዳቸው እንኩዋን አብሮዋቸው እንዳልተከተላቸው ባየሁ ግዜ ነበር፤ ብቻ ምናለፋህ ሁለት ግዜ ተፈትተው; ያለ ሰው ተሰርተው; ቁርበታቸውን ተቀበሩና ፍጻሜያቸው ሆነ። የሰማዩን ደግሞ እርሱ ይሁናቸው” ሲሉ ነገሩን ቋጩት። በፍታቱ ማሳረጊያ ላይ ደግሞ አረጋዊው ብጹእ አቡነ ቄረሎስ አንድ ነገር ተናገሩ፤ “እግዚአብሔር በአንድ ግዜ ቤተመንግስቱንም ቤተክህነቱን በመላከ ሞት ሲበረብረው ሃሳቡ ምን ይሆን ብለን የምንጠይቅ ስንቶቻችን ነን፤ ሞት ታላቅ መጻሃፍ ነው፤ ነገር ግን የሚያነበው” የለም ነበር ያሉት።ፈርኦን እንዳልተማረ አይማሩም::

          የመለስ ዜናዊንም ደግሞ እንዲሁ እመለስበታለሁ